Standbeelden.be

Jan Frans Willems (Boechout, 11 maart 1793 - Gent, 24 juni 1846) was een Vlaams schrijver en prominent lid van de Vlaamse Beweging in de 19de eeuw. In zijn jeugd kwam hij in contact met Anton Bergmann, advocaat te Lier. Via hem werd hij ingewijd in de vakken Latijn, zang, orgelspel en dictie. Als liberaal bracht Bergmann hem romantische idealen als vrijheidsliefde, liefde voor de (geschiedenis van de) eigen moedertaal en een liberale levensbeschouwing bij.
Jan Frans Willems begon als notarisklerk te Antwerpen; in die periode begon hij met het uitgeven van pamfletten en historische geschriften. In 1818 huwde hij Isabelle Boorekens, een weduwe met twee kinderen. Het huwelijk werd gezegend met nog tien kinderen. In 1819 werd hij lid van de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde teLeiden.
In 1821 werd hij bevorderd tot Ontvanger der Registratie voor Antwerpen. In 1826 werd hij aanvaard als lid van de Comissie tot uitgave van de oude vaderlandse kronijken en in 1827 van de Commissie voor de Rerum belgicarum scriptores. Dankzij de actieve politiek ter bevordering van het Nederlands in Vlaanderen onder het toenmalige bestuur van koning Willem der Nederlanden kon Jan Frans Willems carrière maken. In 1830 kreeg hij een eredoctoraat in de wijsbegeerte en letteren van de universiteit te Leuven. Als Zuid-Nederlander had hij de moed zich zelfstandig op te stellen qua taal, letterkunde en geschiedenis. In het nieuwe België werd hij (waarschijnlijk vanwege zijn orangistische sympathie) overgeplaatst naar Eeklo. In 1835 werd hij echter in eer hersteld en kreeg hij de benoeming tot Ontvanger der Registratie terug, ditmaal te Gent. Alhoewel Willems zich na 1830 neerlegde bij de situatie, had hij toch liever gezien dat Vlaanderen en Nederland een eenheid bleven. Hij bleef wel werken aan de culturele eenheid met Nederland. Zo gaf hij de doorslag in de zogenaamde spellingoorlog, waardoor de taaleenheid van Vlaanderen en Nederland een feit werd, zoals bevestigd op het Grote Taalcongres van 1841. De nieuwe spelling, die in 1844 van kracht werd, draagt zijn naam: 'Willems-spelling'.
In 1835 werd hij lid van de Koninklijke Academie van Wetenschappen. Als enig Nederlandstalig lid probeerde hij de Vlaamse literatuur en poëzie een plaats te geven, tegen de heersende verfransingspolitiek van de Belgische regering. Willems slaagde erin de toenmalige bescheiden Vlaamse initiatieven te coördineren en bepaalt zo in niet geringe mate de evolutie van de Vlaamse Beweging in het jonge België. Een aantal vrijzinnig-liberale Vlaamsgezinden richtten in 1851 in Gent het naar hem genoemde Willemsfonds op. Samen met het (socialistische) Vermeylenfonds en het (katholieke) Davidsfonds, speelde het een belangrijke rol in de Vlaamse Beweging. (bron : wikipedia)

Het standbeeld op het Sint-Baafsplein kwam er als een gemeenschappelijk initiatief van liberalen en katholieken. In 1897 stichtten ze een Willemscomité met aan het hoofd de Gentse professoren Paul Fredericq, voorzitter van de Gentse Willemsfonds-afdeling, en Julius Obrie, de katholieke voorzitter van de Snellaertskring. Na wat getouwtrek tussen Gentenaars en Antwerpenaars over de stad waar men het monument zou plaatsen, startte een moeizame discussie. Deden er zich op financieel vlak geen problemen voor dankzij de vele privébijdragen en milde subsidies, dan geraakte men het moeilijk eens over een ontwerp. Pas nadat de Brusselse beeldhouwer Isidoor De Rudder woedend al zijn ontwerpen met een hamer had vergruizeld, bereikte men een consensus over de allegorie die er nu staat: een gespierde jongeling, die de Vlaamse Beweging voorstelt, verwijdert de sluier van een Vlaamse maagd. Op de voorkant van de sokkel vinden we een portretmedaillon van Willems terwijl de zijkanten verwijzen naar het Vlaamse volkslied en het dierenepos Reinaert de Vos.

De belangstelling voor de inhuldiging van het monument op 27 augustus 1899 was enorm. Tussen de Zonnestraat en het Graaf van Vlaanderenplein vormden 313 verenigingen een kilometerslange stoet die voorbij de eretribune defileerde*. Die dag werd ook het evenwicht tussen Gent en Antwerpen hersteld. Hield de Gentse burgemeester Emile Braun een opgemerkte toespraak in het Nederlands, dan was het toch zijn Antwerpse collega Jan Van Rijswijck die het meest bijval oogstte met zijn oproep voor een blijvende Vlaamse inzet.

Bron: http://www.liberaalarchief.be/waarden_willems.html

Kunstenaar
DE RUDDER Isidore Lievin ( Jr ) (Brussel 1855 - Ukkel 1943)

Beeldhouwer, schilder, graveerder, lithograaf, keramist. Zoon van schileder Isidore Jean de Rudder. Opleiding aan de Academie te Brussel (1869-1880) o.l.v. J. Stallaert en E. Simonis. Als beeldhouwer ontwerper van o.a. figuren, borstbeelden, portretten, composities, decoratieve gevelsculpturen, grafmonumenten. Tweede Prijs van Rome in 1882, na winnaar Charlier. Realiseerde als schilder o.m. decoratieve composities en werken die een impressionistische factuur vertonen. Hield zich tevens bezig met het ontwerpen van utilitaire sculpturen, o.a. voor de bronsgieterij “Luppens” en de zilversmederij “Wolfers”. Zo ontstonden bijv. vazen, porseleinen en ivoren reliëfs, maskers, verlichtingsvoorwerpen. Uit de pers: «Deze productieve kunstenaar besteedt zijn tijd grotendeels aan decoratieve werken. Hij voert keramiekontwerpen uit (Boch), borduurwerktekeningen voor zijn echtgenote en gebeeldhouwde groepen voor de edelsmeedkunst (Wolfers). Zijn zin voor het decoratieve brengt hem dichter bij de Jugendstil en het symbolisme.» Was leraar aan de Academie te Brussel (1911-1915 en 1919-1926). Werk o.m. in het Museum te Antwerpen («F. Courtens in zijn atelier»). Vermeld in BAS II en “Twee eeuwen Signaturen van Belgische kunstenaars”.
Zie ook http://www.derudder.org/a-nav-bekendeNG4.html