Lange Wapper met geit
Toegevoegd op 28 maart 2011 door cloetensbrecht
Afbeelding toegevoegd door cloetensbrecht
Kunstenaar:
niet gekend
niet gekend
Opschrift:
geschonken aan de Wilrijkse bevolking
15 juni 1991
Louis Van den Eynden
Piet Crabbé
Jan Baptist
geschonken aan de Wilrijkse bevolking
15 juni 1991
Louis Van den Eynden
Piet Crabbé
Jan Baptist
Plaatsbeschrijving:
Wilrijk - Doornstraat, Oudestraat, Oversneslaan
Wilrijk - Doornstraat, Oudestraat, Oversneslaan
Beeld Lange Wapper met geit (1991) = juiste titel
De mytische figuur, kwelduivel en Wilrijkse ereburger Lange Wapper wijst in de richting van het verre Antwerpen. De geit, Wilrijks symbool bij uitstek, wendt haar blik af van de stad. Het beeld staat in het plantsoen op de hoek van de Doornstraat met de Oudestraat.
Legende
De geboorte van Lange Wapper
Volgens een oude legende werd Lange Wapper geboren op het gehucht de Nachtegaal te Wilrijk, in de omgeving van de prachtige kasteeldomeinen De Brandt en Middelheim, bij pachter Peer-Jan. De pachter moest leven van de opbrengst van zijn groenten en geitenmelk. Op zekere dag ontdekte hij in een bed peterselie een reusachtige rodekool, zó groot dat ze niet eens in een koeketel ging. Nieuwsgierig betastte hij de krop en...hij streelde over het krullenkopje van een schattige boreling. De boer had nu zeven monden te voeden en zo kwam het dat de dreumes werd geadopteerd door een braaf Antwerps echtpaar aan de Brouwersvliet. Hij groeide op tot een verstandige flinke jongen die mensen-in-nood altijd bijstond. Eens beschermde hij een oud vrouwtje tegen de tergende straatjeugd en hij redde haar zelfs van de verdrinkingsdood uit de Schelde. Het dankbaar wijveke schonk hem de gave, zichzelf groot en klein te kunnen maken. Zo werd de jongen van mens tot watergeest. En het moest zijn dat hij zich liever in zijn lange dan in zijn korte gedaante vertoonde, want al vlug kreeg hij de bijnaam van Lange Wapper. Hoewel hij officieel doorging als beschermer van zwakken en verdrukten, boezemde hij met zijn onverhoeds mekkerend gelach toch ook vaak angst in bij de goegemeente die hem weldra voor 'waterduivel' ging verslijten. Het schitterend verhaal werd destijds gepubliceerd in 'Het wonderlijke leven van Lange Wapper' van Karel Adriaenssens, toen wij allemaal zelf nog in één of andere kool zaten.
Lange Wapper, ereburger van Wilrijk
Het vooruitstrevende Geitedorp, Wilrijk genaamd, waar dus de 'Wilrijkaards' wonen, haalde in gezegend jaar 1964 een formidabele bokkensprong aan hoogte- en lengterecords. Toen vond er in het centrum op de aloude Bist een vreemdsoortige doop plaats. Wilrijk maakte zich op voor de viering van haar 1 200ste verjaardag in 1965. In tegenwoordigheid van een talrijke menigte en bijgestaan door meter en peter, werd een acht meter hoge reus - genaamd Lange Wapper de waterduivel - met schuimend bier gedoopt door een Deerlijkse bruine pater met propere blote voeten: '... Wij dopen u Lange Wapper, in naam van de geheiligde Wilrijkse gastvrijheid, van de niet te stuiten vooruitgang van de Bist, van de gehele sympathieke bevolking van ons geliefd Geitedorp'. De pater was zuinig met de kwispel om de grote overschot zelf overdadig in het droge keelgat te kappen. De doopgeschiedenis van Lange Wapper werd gevolgd door de plechtige inschrijving in het bevolkingsregister tot ereburger. In zijn toespraak verwelkomde de sympathieke burgervader Kiebooms op een hartelijke manier de Lange op de Bist: '...Alhoewel de goede oude tijd van de boomgaarden in het Valaar, en de vettige velden van de Duivelshoek stilaan verdwijnen, toch is er nog water en ruimte genoeg om u in ons dorp te vermeien. Er is nog altijd de Struisbeek en de Hollebeek, die weliswaar niet meer zo welriekend zijn als de naam van ons dorp luidt, maar er vloeit nog altijd water genoeg door om u, oude watergeest, toe te laten u er in onder te dompelen en op gepasten tijd te voorschijn te komen als vluchtige dampende geest die over de velden dwaalt. Ge kunt in die hoedanigheid nog rond de forten vliegen, daar is ook nog veel en smakelijk proper water. Ge kunt ook nog enkele hoven van plaisantie gaan bezoeken die zeer vereerd zullen zijn zo'n beroemde man als gij te mogen ontvangen.' De viering of de thuiskomst was ontroerend en werd een groot succes. Dergelijk onthaal, wat in Antwerpen nooit mogelijk was, werd in Wilrijk spelenderwijze uitgevoerd. Verontwaardigde folkloristische Antwerpse bierstemmen stegen luid ten hemel als protest tegen deze adoptie te Wilrijk. De waarheid doet men nu eenmaal geen geweld aan: Lange Wapper is en blijft van Wilrijk, tot spijt van wie 't benijdt!
Wilrijk - Geitendorp
In het verleden is Wilrijk altijd een arme gemeente geweest. Welstellende burgers woonden op een kasteel of hof van plaisantie. De boeren bezaten een hoeve en een grote veestapel. De arbeiders daarentegen hadden amper een huisje om in te wonen. Om toch wat vlees en melk te hebben om te kunnen overleven hielden ze meestal een geitje. Daarom wordt de geit ook wel eens de koe der armen genoemd. En hoewel de geiten in het verleden zeker niet de meerderheid uitmaakten van de totale veestapel in Wilrijk, toch werd er smalend of zelfs minachtend gesproken over de bezitters van zo'n geitje. In 1895 vonden er in Wilrijk gemeenteraadsverkiezingen plaats. Het was een zeer heftige verkiezingsstrijd tussen twee partijen, namelijk de katholieken en de liberalen. Blijkbaar gebeurden er in die tijd ook reeds onregelmatigheden en is het nu eenmaal een menselijke zwakte om de fouten van een ander door een vergrootglas te bekijken.De katholieken werden meermaals door de liberalen op hun vingers getikt of op hun zogenaamde fouten gewezen. De katholieken bleven echter doof voor al de beschuldigingen van de tegenpartij zodat de liberalen alle inwoners van Wilrijk, als loon voor hun laksheid, tot Geitekoppen doopten. Van toen af werd Wilrijk een Geitedorp genoemd, haar inwoners Geitekoppen. Schimp en spot deden de rest en soms kwam het zelfs tot onvergetelijke veten. Door de jaren werden de scherpe kantjes wat afgerond en de spotnaam Geitekoppen evolueerde naar een heuse eretitel. Ja, er groeide zelfs een historisch-folkloristische manifestatie uit: de Wilrijkse Geitestoet was geboren.
www.antwerpen.be
De geitenstoet
De stoet vertelt de geschiedenis en de folklore van Wilrijk. Natuurlijk is ook Lange Wapper van partij en wordt Wilrijk, het geitendorp op een ludieke manier in beeld gebracht.
Om de vijf jaar trekt de historisch-folkloristische Geitestoet door het Wilrijkse centrum. Met 1.500 gekostumeerde deelnemers, tien choreografische groepen en twaalf originele praalwagens behoort de Geitestoet tot de top drie van de stoeten in België. De eerste Geitestoet in 1965 werd geregisseerd door Frans Van Immerseel en ging tweemaal uit. De tweede Geitestoet vond plaats in 1990 naar een regie van stoetenbouwer Etienne Mommerency. Gezien het overweldigend succes besloot de vzw Geitestoet om de stoet vanaf dan elke vijf jaar te organiseren.
De mytische figuur, kwelduivel en Wilrijkse ereburger Lange Wapper wijst in de richting van het verre Antwerpen. De geit, Wilrijks symbool bij uitstek, wendt haar blik af van de stad. Het beeld staat in het plantsoen op de hoek van de Doornstraat met de Oudestraat.
Legende
De geboorte van Lange Wapper
Volgens een oude legende werd Lange Wapper geboren op het gehucht de Nachtegaal te Wilrijk, in de omgeving van de prachtige kasteeldomeinen De Brandt en Middelheim, bij pachter Peer-Jan. De pachter moest leven van de opbrengst van zijn groenten en geitenmelk. Op zekere dag ontdekte hij in een bed peterselie een reusachtige rodekool, zó groot dat ze niet eens in een koeketel ging. Nieuwsgierig betastte hij de krop en...hij streelde over het krullenkopje van een schattige boreling. De boer had nu zeven monden te voeden en zo kwam het dat de dreumes werd geadopteerd door een braaf Antwerps echtpaar aan de Brouwersvliet. Hij groeide op tot een verstandige flinke jongen die mensen-in-nood altijd bijstond. Eens beschermde hij een oud vrouwtje tegen de tergende straatjeugd en hij redde haar zelfs van de verdrinkingsdood uit de Schelde. Het dankbaar wijveke schonk hem de gave, zichzelf groot en klein te kunnen maken. Zo werd de jongen van mens tot watergeest. En het moest zijn dat hij zich liever in zijn lange dan in zijn korte gedaante vertoonde, want al vlug kreeg hij de bijnaam van Lange Wapper. Hoewel hij officieel doorging als beschermer van zwakken en verdrukten, boezemde hij met zijn onverhoeds mekkerend gelach toch ook vaak angst in bij de goegemeente die hem weldra voor 'waterduivel' ging verslijten. Het schitterend verhaal werd destijds gepubliceerd in 'Het wonderlijke leven van Lange Wapper' van Karel Adriaenssens, toen wij allemaal zelf nog in één of andere kool zaten.
Lange Wapper, ereburger van Wilrijk
Het vooruitstrevende Geitedorp, Wilrijk genaamd, waar dus de 'Wilrijkaards' wonen, haalde in gezegend jaar 1964 een formidabele bokkensprong aan hoogte- en lengterecords. Toen vond er in het centrum op de aloude Bist een vreemdsoortige doop plaats. Wilrijk maakte zich op voor de viering van haar 1 200ste verjaardag in 1965. In tegenwoordigheid van een talrijke menigte en bijgestaan door meter en peter, werd een acht meter hoge reus - genaamd Lange Wapper de waterduivel - met schuimend bier gedoopt door een Deerlijkse bruine pater met propere blote voeten: '... Wij dopen u Lange Wapper, in naam van de geheiligde Wilrijkse gastvrijheid, van de niet te stuiten vooruitgang van de Bist, van de gehele sympathieke bevolking van ons geliefd Geitedorp'. De pater was zuinig met de kwispel om de grote overschot zelf overdadig in het droge keelgat te kappen. De doopgeschiedenis van Lange Wapper werd gevolgd door de plechtige inschrijving in het bevolkingsregister tot ereburger. In zijn toespraak verwelkomde de sympathieke burgervader Kiebooms op een hartelijke manier de Lange op de Bist: '...Alhoewel de goede oude tijd van de boomgaarden in het Valaar, en de vettige velden van de Duivelshoek stilaan verdwijnen, toch is er nog water en ruimte genoeg om u in ons dorp te vermeien. Er is nog altijd de Struisbeek en de Hollebeek, die weliswaar niet meer zo welriekend zijn als de naam van ons dorp luidt, maar er vloeit nog altijd water genoeg door om u, oude watergeest, toe te laten u er in onder te dompelen en op gepasten tijd te voorschijn te komen als vluchtige dampende geest die over de velden dwaalt. Ge kunt in die hoedanigheid nog rond de forten vliegen, daar is ook nog veel en smakelijk proper water. Ge kunt ook nog enkele hoven van plaisantie gaan bezoeken die zeer vereerd zullen zijn zo'n beroemde man als gij te mogen ontvangen.' De viering of de thuiskomst was ontroerend en werd een groot succes. Dergelijk onthaal, wat in Antwerpen nooit mogelijk was, werd in Wilrijk spelenderwijze uitgevoerd. Verontwaardigde folkloristische Antwerpse bierstemmen stegen luid ten hemel als protest tegen deze adoptie te Wilrijk. De waarheid doet men nu eenmaal geen geweld aan: Lange Wapper is en blijft van Wilrijk, tot spijt van wie 't benijdt!
Wilrijk - Geitendorp
In het verleden is Wilrijk altijd een arme gemeente geweest. Welstellende burgers woonden op een kasteel of hof van plaisantie. De boeren bezaten een hoeve en een grote veestapel. De arbeiders daarentegen hadden amper een huisje om in te wonen. Om toch wat vlees en melk te hebben om te kunnen overleven hielden ze meestal een geitje. Daarom wordt de geit ook wel eens de koe der armen genoemd. En hoewel de geiten in het verleden zeker niet de meerderheid uitmaakten van de totale veestapel in Wilrijk, toch werd er smalend of zelfs minachtend gesproken over de bezitters van zo'n geitje. In 1895 vonden er in Wilrijk gemeenteraadsverkiezingen plaats. Het was een zeer heftige verkiezingsstrijd tussen twee partijen, namelijk de katholieken en de liberalen. Blijkbaar gebeurden er in die tijd ook reeds onregelmatigheden en is het nu eenmaal een menselijke zwakte om de fouten van een ander door een vergrootglas te bekijken.De katholieken werden meermaals door de liberalen op hun vingers getikt of op hun zogenaamde fouten gewezen. De katholieken bleven echter doof voor al de beschuldigingen van de tegenpartij zodat de liberalen alle inwoners van Wilrijk, als loon voor hun laksheid, tot Geitekoppen doopten. Van toen af werd Wilrijk een Geitedorp genoemd, haar inwoners Geitekoppen. Schimp en spot deden de rest en soms kwam het zelfs tot onvergetelijke veten. Door de jaren werden de scherpe kantjes wat afgerond en de spotnaam Geitekoppen evolueerde naar een heuse eretitel. Ja, er groeide zelfs een historisch-folkloristische manifestatie uit: de Wilrijkse Geitestoet was geboren.
www.antwerpen.be
De geitenstoet
De stoet vertelt de geschiedenis en de folklore van Wilrijk. Natuurlijk is ook Lange Wapper van partij en wordt Wilrijk, het geitendorp op een ludieke manier in beeld gebracht.
Om de vijf jaar trekt de historisch-folkloristische Geitestoet door het Wilrijkse centrum. Met 1.500 gekostumeerde deelnemers, tien choreografische groepen en twaalf originele praalwagens behoort de Geitestoet tot de top drie van de stoeten in België. De eerste Geitestoet in 1965 werd geregisseerd door Frans Van Immerseel en ging tweemaal uit. De tweede Geitestoet vond plaats in 1990 naar een regie van stoetenbouwer Etienne Mommerency. Gezien het overweldigend succes besloot de vzw Geitestoet om de stoet vanaf dan elke vijf jaar te organiseren.
Makers:
Louis Van den Eynde, cafébaas van het Geitenhof
Jan Baptist, kunstschilder
Piet Crabbé, fotograaf
Louis Van den Eynde, cafébaas van het Geitenhof
Jan Baptist, kunstschilder
Piet Crabbé, fotograaf
Zelf informatie toevoegen