Pater Pio
Toegevoegd op 20 maart 2011 door Dirk-Everts
Afbeelding toegevoegd door Dirk-Everts
Kunstenaar:
niet gekend
niet gekend
Plaatsbeschrijving:
Opoeteren - Voor de kerk van Dorne
Opoeteren - Voor de kerk van Dorne
Kunstenaar: Emiel Voeten
Bronsgieterij: Atelier 41
Beeld ingehuldigd in februari 2008.
VOETEN Emile (Lisieux, 1952)
Beeldhouwer, bronsgieter. Opleiding beeldhouwen aan het PHIKO te Hasselt beëindigd in 1976. Vestigde zich vervolgens als zelfstandig beeldhouwer.
Debuteerde met geboetseerde portretten en geabstraheerde figuratieve beelden en assemblages in marmer en brons. Later ontstonden ook figuren en standbeelden uitgevoerd in de verloren was-techniek. Was leraar aan de Academie te Heusden-Zolder (1979-1981), assistent beeldhouwen aan het PHIKO te Hasselt (1981-1989), leraar aan de Academie te Overpelt (1992-1994).
Startte in 1992 zijn eigen bronsgieterij “Atelier 41” op.
Eervolle vermelding op de “Nationale Wedstrijd Mark Macken” te Antwerpen in 1983. Standbeeld “De Mijnwerker” te Zolder, “De Bronsgieter” te Halen.
Stelde o.m. tentoon in de Galerie “Van der Voort” te Mol in 1988, in de Galerie “Exelmans” in 1999.
Werk aangekocht door de Staat in 1980/1981. Werkzaam te Beringen.
Vermeld in “Beeldhouwkunst in België” (Engelen-Marx, 2002), in “Twee eeuwen Signaturen van Belgische kunstenaars”.
http://www.nobel.be/NL/ART/40097_voeten_emile
---
De heilige Pater Pio van Pietrelcina O.F.M.Cap. (Pietrelcina, 25 mei 1887 - San Giovanni Rotondo, 23 september 1968) was een Kapucijner pater. Zijn burgerlijke naam was Francesco Forgione.
Francesco had vanaf zijn vroege kinderjaren reeds mystieke ervaringen, die hij als heel gewoon ervoer. In 1903 trad hij in in de Kapucijner Orde en in 1910 ontving hij de priesterwijding. Vanaf 1903 tot 1910 verbleef Pater Pio O.F.M.Cap. in Benevento wegens zijn voortdurende slechte gezondheid; in 1916 werd hij naar San Giovanni Rotondo verplaatst, waar hij zou blijven tot zijn dood in 1968.
In 1918 had hij zichtbare stigmata, die gedurende zijn verdere leven zouden bloeden, waardoor hij volgens sommigen op mystieke wijze met Christus' lijden verbonden was. Men verhaalt dat hij door zijn zwakke gezondheid en de stigmata zijn verdere leven veel pijn heeft moeten verdragen en dat hij zijn lot droeg voor de bekering van ongelovigen en zondaars. De stigmata zijn niet onomstreden, de katholieke traditie leert dat deze spontaan optredende wonden een bovennatuurlijk verschijnsel zijn. Er zouden in San Giovanni Rotondo nog anoniem gehouden mensen in leven zijn die als jongens in de afgesloten cel van de priester, in het slotklooster-gedeelte, zouden zijn binnengeslopen en daar, zo beweren zij, twee spijkers op het nachtkastje vonden. De gelovigen en een commissie van artsen uit Benevento gaan van een bovennatuurlijk verschijnsel uit; verdedigers en onderzoekers wijzen op de sterk uiteenlopende en zeer tegenstrijdige "ontkennende" verklaringen voor de stigmata, zo zijn er ook felle critici die beweren dat Pater Pio de wonden door een vloeistof zelf zou hebben veroorzaakt, door naalden of dat het brandwonden betrof.
Reeds tijdens zijn priesterlijk leven werd Pio als een heilige vereerd, hoewel vele bisschoppen hem tegenwerkten. Opvallend was dat hij uren- tot dagenlang de biecht hoorde van vele duizenden gelovigen en heel langzaam en in zijn geest verzonken de H. Mis opdroeg. Beperkingen en straffen van de zijde van de kerkelijke hiërarchie verdroeg hij met veel geduld en gehoorzaamheid. Hij hoorde de biecht van mensen uit de gehele wereld, ook in hun eigen taal. Tijdens het biechthoren was hij zeer streng voor iedereen, ook in de kerk eiste hij van iedereen eerbiedigheid zowel in kleding als in houding. Hij kon streng tekeergaan tegen gelovigen die in de biecht zonden trachtten goed te praten en ook tegen vrouwen die in minirokjes of mannenkleding (broeken) de kerk betraden. Door kinderen raakte hij altijd vertederd.
Ondanks de weerstand van vele bisschoppen verwierf Pater Pio uiteindelijk de gunsten van Paus Pius XII; reeds stroomden van alle landen bedevaartgangers naar Pater Pio toe en werden vele wonderen gemeld. Vele Italiaanse politici voegden zich zelfs bij de bedevaartgangers. Paus Johannes XXIII was geen aanhanger van Francesco Forgione, hij hield de eigenzinnige en mystieke priester voor een bedrieger. Paus Johannes Paulus II heeft Pio heiligverklaard.
Pater Pio kenmerkte zich door grote getrouwheid aan de voorschriften van de Rooms-katholieke Kerk, maar de liturgische vernieuwingen, het verdwijnen van het Latijn en de versterkte opkomst van het neo-modernisme veroordeelde hij telkens opnieuw. Op de vraag wat Pio van het veranderingsgezinde Tweede Vaticaans Concilie (1962-1965) vond, kreeg kardinaal Bacci een ferm en afwijzend antwoord: "Ik heb genoeg van dat concilie!" De invoering van de geheel herziene Nieuwe Mis zou Pater Pio niet meer meemaken. Hij was zelf altijd strikt bij de Tridentijnse ritus en het Latijn gebleven. Pater Pio leefde sterk vanuit de eindtijd-verwachting en waarschuwde voor komende rampen en oorlogen, vooral echter voor een komende massale geloofsafval. Niet in de laatste plaats om zijn liefde voor de traditionele rooms-katholieke leer en liturgie, is Pater Pio geliefd als heilige in traditionalistische en conservatieve kerkelijke kringen, en ook ver daarbuiten. Ook drong hij aan op het gezamenlijke en individuele bidden van de rozenkrans.
Na een lang onderzoek werd hij in 1999 zalig en in 2002 heilig verklaard. In de kloosterkerk van de Kapucijners in Meersel Dreef (Hoogstraten-België) bevindt zich een heiligenbeeld van Pater Pio. In deze kerk wordt hij bijzonder vereerd en talrijke bewonderaars/pelgrims bezoeken deze plaats om hem te gedenken en tot hem te bidden.
Bron: Wikipedia
VOETEN Emile (Lisieux, 1952)
Beeldhouwer, bronsgieter. Opleiding beeldhouwen aan het PHIKO te Hasselt beëindigd in 1976. Vestigde zich vervolgens als zelfstandig beeldhouwer.
Debuteerde met geboetseerde portretten en geabstraheerde figuratieve beelden en assemblages in marmer en brons. Later ontstonden ook figuren en standbeelden uitgevoerd in de verloren was-techniek. Was leraar aan de Academie te Heusden-Zolder (1979-1981), assistent beeldhouwen aan het PHIKO te Hasselt (1981-1989), leraar aan de Academie te Overpelt (1992-1994).
Startte in 1992 zijn eigen bronsgieterij “Atelier 41” op.
Eervolle vermelding op de “Nationale Wedstrijd Mark Macken” te Antwerpen in 1983. Standbeeld “De Mijnwerker” te Zolder, “De Bronsgieter” te Halen.
Stelde o.m. tentoon in de Galerie “Van der Voort” te Mol in 1988, in de Galerie “Exelmans” in 1999.
Werk aangekocht door de Staat in 1980/1981. Werkzaam te Beringen.
Vermeld in “Beeldhouwkunst in België” (Engelen-Marx, 2002), in “Twee eeuwen Signaturen van Belgische kunstenaars”.
http://www.nobel.be/NL/ART/40097_voeten_emile
---
De heilige Pater Pio van Pietrelcina O.F.M.Cap. (Pietrelcina, 25 mei 1887 - San Giovanni Rotondo, 23 september 1968) was een Kapucijner pater. Zijn burgerlijke naam was Francesco Forgione.
Francesco had vanaf zijn vroege kinderjaren reeds mystieke ervaringen, die hij als heel gewoon ervoer. In 1903 trad hij in in de Kapucijner Orde en in 1910 ontving hij de priesterwijding. Vanaf 1903 tot 1910 verbleef Pater Pio O.F.M.Cap. in Benevento wegens zijn voortdurende slechte gezondheid; in 1916 werd hij naar San Giovanni Rotondo verplaatst, waar hij zou blijven tot zijn dood in 1968.
In 1918 had hij zichtbare stigmata, die gedurende zijn verdere leven zouden bloeden, waardoor hij volgens sommigen op mystieke wijze met Christus' lijden verbonden was. Men verhaalt dat hij door zijn zwakke gezondheid en de stigmata zijn verdere leven veel pijn heeft moeten verdragen en dat hij zijn lot droeg voor de bekering van ongelovigen en zondaars. De stigmata zijn niet onomstreden, de katholieke traditie leert dat deze spontaan optredende wonden een bovennatuurlijk verschijnsel zijn. Er zouden in San Giovanni Rotondo nog anoniem gehouden mensen in leven zijn die als jongens in de afgesloten cel van de priester, in het slotklooster-gedeelte, zouden zijn binnengeslopen en daar, zo beweren zij, twee spijkers op het nachtkastje vonden. De gelovigen en een commissie van artsen uit Benevento gaan van een bovennatuurlijk verschijnsel uit; verdedigers en onderzoekers wijzen op de sterk uiteenlopende en zeer tegenstrijdige "ontkennende" verklaringen voor de stigmata, zo zijn er ook felle critici die beweren dat Pater Pio de wonden door een vloeistof zelf zou hebben veroorzaakt, door naalden of dat het brandwonden betrof.
Reeds tijdens zijn priesterlijk leven werd Pio als een heilige vereerd, hoewel vele bisschoppen hem tegenwerkten. Opvallend was dat hij uren- tot dagenlang de biecht hoorde van vele duizenden gelovigen en heel langzaam en in zijn geest verzonken de H. Mis opdroeg. Beperkingen en straffen van de zijde van de kerkelijke hiërarchie verdroeg hij met veel geduld en gehoorzaamheid. Hij hoorde de biecht van mensen uit de gehele wereld, ook in hun eigen taal. Tijdens het biechthoren was hij zeer streng voor iedereen, ook in de kerk eiste hij van iedereen eerbiedigheid zowel in kleding als in houding. Hij kon streng tekeergaan tegen gelovigen die in de biecht zonden trachtten goed te praten en ook tegen vrouwen die in minirokjes of mannenkleding (broeken) de kerk betraden. Door kinderen raakte hij altijd vertederd.
Ondanks de weerstand van vele bisschoppen verwierf Pater Pio uiteindelijk de gunsten van Paus Pius XII; reeds stroomden van alle landen bedevaartgangers naar Pater Pio toe en werden vele wonderen gemeld. Vele Italiaanse politici voegden zich zelfs bij de bedevaartgangers. Paus Johannes XXIII was geen aanhanger van Francesco Forgione, hij hield de eigenzinnige en mystieke priester voor een bedrieger. Paus Johannes Paulus II heeft Pio heiligverklaard.
Pater Pio kenmerkte zich door grote getrouwheid aan de voorschriften van de Rooms-katholieke Kerk, maar de liturgische vernieuwingen, het verdwijnen van het Latijn en de versterkte opkomst van het neo-modernisme veroordeelde hij telkens opnieuw. Op de vraag wat Pio van het veranderingsgezinde Tweede Vaticaans Concilie (1962-1965) vond, kreeg kardinaal Bacci een ferm en afwijzend antwoord: "Ik heb genoeg van dat concilie!" De invoering van de geheel herziene Nieuwe Mis zou Pater Pio niet meer meemaken. Hij was zelf altijd strikt bij de Tridentijnse ritus en het Latijn gebleven. Pater Pio leefde sterk vanuit de eindtijd-verwachting en waarschuwde voor komende rampen en oorlogen, vooral echter voor een komende massale geloofsafval. Niet in de laatste plaats om zijn liefde voor de traditionele rooms-katholieke leer en liturgie, is Pater Pio geliefd als heilige in traditionalistische en conservatieve kerkelijke kringen, en ook ver daarbuiten. Ook drong hij aan op het gezamenlijke en individuele bidden van de rozenkrans.
Na een lang onderzoek werd hij in 1999 zalig en in 2002 heilig verklaard. In de kloosterkerk van de Kapucijners in Meersel Dreef (Hoogstraten-België) bevindt zich een heiligenbeeld van Pater Pio. In deze kerk wordt hij bijzonder vereerd en talrijke bewonderaars/pelgrims bezoeken deze plaats om hem te gedenken en tot hem te bidden.
Bron: Wikipedia
Zelf informatie toevoegen
