Sfinks
Toegevoegd op 23 november 2010 door mive
Afbeelding toegevoegd door mive
Kunstenaar:
niet gekend
niet gekend
Plaatsbeschrijving:
Berchem (Antwerpen) - Philip Williotstraat tegenover ALM
Berchem (Antwerpen) - Philip Williotstraat tegenover ALM
Kunstwerk
De Sfinx is een creatie van de Antwerpse kunstenaar Frank Wagemans (°1953). Hij maakte het in 1987 voor de tentoonstelling ‘Beeld in de stad’, een nevenactiviteit van de Monumenta kunstzomer, georganiseerd door de stad Antwerpen en het Middelheimmuseum. Frank Wagemans ging aan de slag met cortenstaal. Een materiaal dat wel roest, maar niet zo diep als andere staalsoorten. Het verkrijgt na enkele maanden een mooi, donker en beschermend patina. De Sfinx stond eerst voor het Museum voor Schone Kunsten aan de Leopold de Waelplaats. In het oude Egypte was een sfinx de bewaker van tempels. Voor kunstenaar Frank Wagemans was de plek voor het museum dan ook een symbolische keuze. Een museum is immers voor de kunst het grafmonument bij uitstek. Na een jaar verhuisde de Sfinx naar de Scheldekaaien. Agoria (toen nog Fabrimetal), federatie van de technologische industrie, was in ’87 een van de sponsors van het kolossale kunstwerk - een stalen Sfinx als symbool voor de metaalnijverheid. In ’92 kreeg de Sfinx een nieuwe bestemming aan de Filip Williotstraat 9 te Berchem, waar het ALM-gebouw ook onderdak biedt aan Agoria Antwerpen. Op vrijdag 11 juni 2010 verhuisde het beeld opnieuw. De kolos van 10 ton en bijna 8 meter hoog zweefde aan een grote kraan door de lucht over de straat , naar het pleintje aan de Philip Williotstraat. Nadien zal de Sfinx weer staan pronken op zijn nieuwe uitkijkpost.
Kunstenaar
Frank Wagemans (°1953, Antwerpen) evolueerde van een puur abstract schrijven met verf en kleur op grote doeken in de jaren 70 en 80 naar een plastische transcryptie van woorden in de jaren 90. Het was een grafisch beheerste schilderwijze met vormen in subtiele gebroken kleuren. Het is in deze periode dat zijn ‘witte‘ sculpturen ontstonden als een logisch verlengstuk van de schilderijen. Begin 2000 wint het schilderkundige terug aan belang. Het schilderproces wordt terug het hoofdthema maar er duikt steeds meer figuratie op. Grote fascinatie voor schilders als Edgard Tijtgat, Gust Desmet en Jean Brusselmans is hier niet vreemd aan. Deze bewondering kreeg aanvankelijk zijn uiting in korte beeldverhalen en jaarkalenders. Het is pas de laatste jaren dat er figuratie opduikt in de schilderijen en de sculpturen en dat beide domeinen van interesse elkaar ontmoeten. Het is geen verhalende schilderkunst maar, in de traditie van de abstracte schilderkunst, is het de uitdaging om vorm en kleur een verrassende oplossing te geven. In de meest recente werken duiken banale thema’s op met titels als ‘ salut mes copains ‘ en ‘ het leven van de werkman ‘. De figuratie wordt er gebruikt in de geest van de Vlaamse Nieuwe Visie van Roger Raveel. De werkman in zijn rudimentaire vorm, een mannetje met pet en attributen in zijn gewone dagelijkse handelingen. De werkman zoals men die zich voorstelt of herinnert. Dit archetype is de lokvogel om mee te stappen in de lectuur van de plastisch beeldende ruimte. Beelden met als titel ‘werkman ten drieën‘ en ‘werkman op de koude steen‘ zijn ontleend aan de christelijke iconografie. Het zijn prachtige associatieve situaties waaraan het alleenrecht met graagte wordt ontzegd. Bron: http://www.frankwagemans.be/
De Sfinx is een creatie van de Antwerpse kunstenaar Frank Wagemans (°1953). Hij maakte het in 1987 voor de tentoonstelling ‘Beeld in de stad’, een nevenactiviteit van de Monumenta kunstzomer, georganiseerd door de stad Antwerpen en het Middelheimmuseum. Frank Wagemans ging aan de slag met cortenstaal. Een materiaal dat wel roest, maar niet zo diep als andere staalsoorten. Het verkrijgt na enkele maanden een mooi, donker en beschermend patina. De Sfinx stond eerst voor het Museum voor Schone Kunsten aan de Leopold de Waelplaats. In het oude Egypte was een sfinx de bewaker van tempels. Voor kunstenaar Frank Wagemans was de plek voor het museum dan ook een symbolische keuze. Een museum is immers voor de kunst het grafmonument bij uitstek. Na een jaar verhuisde de Sfinx naar de Scheldekaaien. Agoria (toen nog Fabrimetal), federatie van de technologische industrie, was in ’87 een van de sponsors van het kolossale kunstwerk - een stalen Sfinx als symbool voor de metaalnijverheid. In ’92 kreeg de Sfinx een nieuwe bestemming aan de Filip Williotstraat 9 te Berchem, waar het ALM-gebouw ook onderdak biedt aan Agoria Antwerpen. Op vrijdag 11 juni 2010 verhuisde het beeld opnieuw. De kolos van 10 ton en bijna 8 meter hoog zweefde aan een grote kraan door de lucht over de straat , naar het pleintje aan de Philip Williotstraat. Nadien zal de Sfinx weer staan pronken op zijn nieuwe uitkijkpost.
Kunstenaar
Frank Wagemans (°1953, Antwerpen) evolueerde van een puur abstract schrijven met verf en kleur op grote doeken in de jaren 70 en 80 naar een plastische transcryptie van woorden in de jaren 90. Het was een grafisch beheerste schilderwijze met vormen in subtiele gebroken kleuren. Het is in deze periode dat zijn ‘witte‘ sculpturen ontstonden als een logisch verlengstuk van de schilderijen. Begin 2000 wint het schilderkundige terug aan belang. Het schilderproces wordt terug het hoofdthema maar er duikt steeds meer figuratie op. Grote fascinatie voor schilders als Edgard Tijtgat, Gust Desmet en Jean Brusselmans is hier niet vreemd aan. Deze bewondering kreeg aanvankelijk zijn uiting in korte beeldverhalen en jaarkalenders. Het is pas de laatste jaren dat er figuratie opduikt in de schilderijen en de sculpturen en dat beide domeinen van interesse elkaar ontmoeten. Het is geen verhalende schilderkunst maar, in de traditie van de abstracte schilderkunst, is het de uitdaging om vorm en kleur een verrassende oplossing te geven. In de meest recente werken duiken banale thema’s op met titels als ‘ salut mes copains ‘ en ‘ het leven van de werkman ‘. De figuratie wordt er gebruikt in de geest van de Vlaamse Nieuwe Visie van Roger Raveel. De werkman in zijn rudimentaire vorm, een mannetje met pet en attributen in zijn gewone dagelijkse handelingen. De werkman zoals men die zich voorstelt of herinnert. Dit archetype is de lokvogel om mee te stappen in de lectuur van de plastisch beeldende ruimte. Beelden met als titel ‘werkman ten drieën‘ en ‘werkman op de koude steen‘ zijn ontleend aan de christelijke iconografie. Het zijn prachtige associatieve situaties waaraan het alleenrecht met graagte wordt ontzegd. Bron: http://www.frankwagemans.be/
Zelf informatie toevoegen
